Дозвола за мајчинство

Абортус. Да, не, про, контра, секакви ставови околу ова од сите страни. Некои од нив на место, а некои немаат допирни точки со здравиот разум. Но тоа мислам дека не ме зачудува ни најмалку. 

Лично, морам да кажам дека не сум човек што оправдува абортус. Од проста причина што сум екстремен утопист па верувам дека луѓето по сите правила би требало да еволуираат (да им се развива свеста, да умеат да внимаваат во секоја прилика и да знаат што прават, па да бидат подготвени за некој чин или не...). За жал, тоа е класична утопија која нема врска со реалноста. Реалноста е друга, па токму затоа моето лично убедување не е применливо во пракса...

Според мене, не може (па дури и не треба) секој да има дете. Зар треба да има дете некое детиште на 16-17-18 што уште не знае дека се’ што лета не се јаде? Треба ли некој што уште не созреал да раѓа деца? 

А што правиме со оние што остануваат несовесни/неодговорни цел живот, па раѓаат деца и после ги оставаат на буниште. Или не им ни гајле малтене дали се живи, дали јаделе или не, дали се избањале и дали се облекле добро. Не се трудат да ги научат ни што е добро, а што зло. И да, вакви мајки постојат, верувале или не. И не се баш малку. Кај некои е тоа потзаскриено, кај други е и те како видливо. Како да ги спасиме неродените деца од ваква судбина?

Мислам дека можеби треба да се донесе еден друг закон. Задолжително тестирање за идните родители: ги бива ли или не да имаат деца! Да се пројдат куп психолошки тестови, да се провери дали се подобни или не, и да им се издаде дозвола. Па да не смее да раѓа ако нема дозвола за мајчинство. Еве една фина (анти)утопија!? 

Why not? Ќе спречиме така мнооогу работи. Ќе нема несреќни, истрауматизирани, напуштени деца.... Ќе нема акумулиран бес. Кој знае уште на што се’ ќе влијае позитивно ваквиот закон. 

Затоа, како што има советувалиште (брачно/предразводно) какво и да е, така ќе има и тест и дозвола за мајчинство/родителство. А ако забремени некој „по грешка“ без да има дозвола, најверојатно нема да му (и’) треба дозвола за абортус... 

Homeland

„Никогаш не го гради домот во одредено место. Направи си дом во сопствената глава. Ќе најдеш сѐ што ти треба да го опремиш – сеќавања, пријатели на кои им веруваш, љубов кон знаењето, и други слични нешта. Така ќе биде со тебе каде и да патуваш“.

Тад Вилијамс

Кога бев мала, во дворот имавме една голема бела цреша. Огромно старо дрво со дебели гранки. Кога ќе се качев таму, светот беше мој. Тоа беше и мојата „вистинска“ куќа. Сакав да живеам таму цело време, дење и ноќе, зиме и лете. Дури еднаш го натерав дедо ми да напише „тестамент“ во кој ми ја остава црешата. Но поминаа неколку години, црешата се подисуши, и баба ми реши дека треба да се сече. Ден денеска од мојата прва „вистинска“ куќа има останато една пенушка, колку да те потсетува дека постоела - и да боли.

Деновиве размислувам дека ми треба нов дом. Некаде далеку. Што подалеку, тоа подобро. Папуа Нова Гвинеја. Ушуаја. Лапонија. Алјаска. Велигденски острови. Сао Томе и Принсипе. Белизе. Непал...

Некој некогаш рекол дека домот е онаму каде што ти е срцето. Но оваа изјава прилично ограничува. Пред сѐ ја маргинализира улогата на срцето. Неговата моќ лежи токму во тоа што може да биде секаде и со секого кој му значи, без разлика на оддалеченоста. Може да биде и во Скопје, и во Лондон, и во Белград, и во Перуџа, и на Малта, и во Виена, и во Охрид... и во Белизе, ако треба... додека еден друг дел од него отпатувал заедно со црешата, со местата и со драгите луѓе што веќе ги нема... 

Не дека нема да боли. Ќе боли многу повеќе одошто боли кога ја гледам пенушката од црешата, во дворот на куќата што денес е скоро празна... а некогаш во неа живееше големо и среќно семејство. Но помалку боли од тоа да немаш што да изградиш во главата. А домот, онаков каков што сум го сакала отсекогаш, со сите луѓе и места што ги сакам, ќе биде изграден во мојата глава и поубав од кога и да е. Јас, граѓанин на светот: со домот изграден во главата, а срцето онаму каде што се луѓето и местата што ги сака.  

Nowhere girl from Neverland

Ова е класичен дискриминаторски текст, бидејќи почнува вака: ако сте на било кој начин стриктно „ОПРЕДЕЛЕНИ“ по било кое суштинско прашање за светот и животот, ве молам не читајте понатаму. Ако сте избрале да бидете политички, верски (или неверски), сексуално, морално или било како строго определени, не читајте понатаму. Овој текст не е за вас. Ете така, дискриминација на „Определените“.

Кои се „Определените“? „Определени“ се оние кои решиле да изберат некоја опција без да остават отворен ум и отворено срце. Да остават простор за дилема, сомнеж, алтернатива... да си помислат дека можеби грешат!? Дека можеби нештата и луѓето не се секогаш она што ни се чинат. И дека илузијата и привидот се секогаш посилни и попривлечни од реалноста.

Кога јас и сестра ми бевме мали, баба ни Душица не учеше да играме една игра, која таа ја викаше „Добра и лоша клима“. Играта се учеше секојдневно, оти тоа не беше игра која можеш да ја научиш „од прва“ и да ја играш лесно. Не! Тоа беше игра во која родителот постепено го учи детето како да НЕ ВЕРУВА секому, туку да верува на својот сопствен суд. Како да мисли со своја глава. Како се играше играта? Родителот (во случајот мојата мила бакица) го преправа гласот и му вика на детето „Дојди кај мене, јас сум добра клима“. Е сега, ако е гласот превештачки, неискрен, детето треба со тек на време да се научи да го препознае „лажниот“ и лицемерен тон и да не отиде кај „климата“. Ако не го препознае, ќе биде заробено од страна на „лошата клима“ која се преправала дека е добра. И тоа е тоа, со време се претпоставува дека  ќе научиш кој те лаже, а кој е искрен. That is, ако имаш паметна баба што ќе те научи. Е ако немаш... тешко тебе!

Наравоучение? Среќа моја што ја имав баба ми да ме научи да ги препознавам лошите луѓе и да мислам со своја глава. Да останам своја и да не се „определувам“, оти чуму ми е тоа? Некој ќе ми даде пари? Можеби, но со пари среќа не се купува. Ќе ме вработи? Фала, можам да најдам работа и сама, доволно сум силна да се изборам и да докажам што сѐ знам и можам.

Може ли да се биде неопределен по секое суштинско прашање? Секако дека да! Можеш да преферираш нешто, но да оставиш отворено срце и ум за друга алтернатива. Да не избереш политичка страна и да имаш сопствен став по секое прашање, а повторно да останеш објективен; да не избереш вера, да не избереш ниту бог ниту природа, туку едноставно да го имаш оној deus sive natura пристап; да бидеш „стрејт“ или „нон-стрејт“, ама тука некаде постојано да има едно „можеби“... и  така натака, ни на небо ни на земја, туку така под облака... OPEN MIND!

Неопределена. А Nowhere girl from Neverland. Тотално дискриминирана во денешно време, бидејќи не сум ни ваму ни таму. Што сѐ нема да кажат за мене (не за мене лично, туку за било кој/а nowhere girl, man, woman… на сите). И нека зборуваат што сакаат, веќе нема да ги слушам и читам. Unfollow, unfriend, ciao adio. Среќа што има други како мене, и не се малку. Можеби сме и повеќе. Можеби и не сме. Можеби сме многу послаби, можеби сме посилни, но кому му е гајле за тоа. Сѐ додека мислам со своја глава, сѐ додека не ви ја слушам пропагандата, не ви ги читам и гледам медиумите, порталите, и постовите, сѐ додека можам да ви направам ignore – јас победувам.