Понеделник вечер, накај 21 часот. Љубениот медитира пред телевизорот, додека се врти по стоти пат една епизода на „Bones“ на нашиот омилен канал за brain-washing - Fox Crime. Децата (неговите, а богами сега и мои деца) веќе спијат, откако ги нахранивме со огромна доза на храна и љубов (а и понекоја прекорна реченица поврзана со училиште, со по некоја тројка или недопишана домашна работа). Таман све си е по мерка, и можам конечно да се опуштам, да заборавам на целиот bullshit од претходните 12 часа, и да си го гушнам моето најдобро пријателче - компјутерот!
Социјални мрежи, портали, сајтови, текстови и што ти не, а најважно од сè - мојата единствена гоолема зависност - игриците. Тие ме спасуваат од лоши мисли, ми го чуваат здравиот разум и општото ментално здравје, ме релаксираат и дури и ме прават среќна. Ужас, ама мене тоа ми треба и точка! Арно ама, мојот најмил, како јас го грабам лаптопот в раце, така почнува да се мршти... и мршти! И се туфка, и промрчува по нешто неразбирливо, и така тоа трае прилично долго време.
Кога конечно ќе почувствувам грижа на совест поради ужасниот криминал кој го вршам и ќе го затворам компјутерот, насмеано вртејќи се кон човекот на мојот живот, тој како едвај да чекал, па пука како од пушка: „Се изнаигра?“. Или, применува тактика: чека да му прозборам, за да може да ми каже „да не му досадувам, затоа што гледа серија“ (сега веќе оди реприза на „Psych“, и тоа ја гледаме по шести пат!)
И така, вечер за вечер, јас и драгиот ми си ја играме истата игра...јас тонам во компјутерот, тој си мрчи, потоа си се смируваме (демек сме биле скарани), и така натака... Убава игра, релаксирачка, љубовна :). Врти-сучи, да биде homo ludens, битие кое си игра, е суштината на човекот, а начинот и типот на игра си го избираме самите :).
*Напишано пред некои две недели и заборавено во необјавени постови :)
Деновиве, сѐ она што се случува, според мене ја дополнува и дообликува сликата на мозаикот наречен нов светски поредок.
Буквално сѐ, почнувајќи од, ако сакате, глобалното затоплување за кое дефинитивно мислам дека е неминовност, преку „Окупацијата на Волстрит“, која во мене буди едно чувство на вознемирено исчекување, па сѐ до „локалниот“ проблем кој ме окупира долго време – оној за политичката определеност на моите некогаш најблиски пријатели (интелектуалци, анархисти, уметници, боеми), знаете, оние кои едно време викаа дека тие никогаш никако со никого нема...
Едноставно, светот каков што го знаевме вчера е мртов. Gone with the wind. Не само капитализмот (и тој, фала богу)! Не само комунизмот од 45-тата до 91-ата, не само ароганцијата на пост-комунистичките транзициски шемаџиски банди, не само светските заговори и Големиот Американски Брат, не само Европа, Грција и, ако сакате, Русија... Не се мртви само „старите“ поредоци и шеми и шемичиња и заговори и заговорчиња... мртви се и новите, оние од (буквално) вчера...само што сѐ уште не им е јасно што навистина носи (и допрва ќе носи и носи и носи) со себе новиот светски поредок. Никому не му е јасно, како и да му биде...
И мене не ми е јасно, но мирисот на неизвесноста и несигурноста ми ја полни душичката. Не дека сум луд близнак што се храни со неизвесност и обожува да живее од денес за утре (иако и тоа е неоспорно ), туку затоа што немам страв од новиот светски поредок. Немам страв од умирање на влади, држави, естаблишменти... Ниту пак од изумирање на цивилизацијата и враќањето кон природата. Напротив. Можеби најголема желба ми е да ги видам „големците“, навикнати да печалат на туѓите маки и да таложат парички во недостапни швајцарски банки – голи и боси на прагот на новото ледено доба. Прекрасна глетка . Или пак осамени во нивните студени дворци, под опсада од Новите Слободни Луѓе на иднината. Анархистички идеи или чиста (анти?)утопистичка визија на иднината? Како што милувате.
Можеби и не се сложувате со мене. А зошто и би. Никој не сака да се откаже од идиличната слика на иднината: топол дом, згрижени дечиња, доволно пари за нивно образование, за по некое патување на (блиска) пријатна локација (моренце?), доволно за ново количе, велосипед, нов шпорет... сметки и кирии, кредити и кредитни картички. (Тотално здодевна улежана дембелска слика на денешниот капитализам).
Драги мои, иднината не е веќе така извесна. Комунизмот пропадна токму поради неверојатната предвидливост на нештата. Една работа, еден стан, една викендичка, една количка, две дечиња, двете на факултет, па двете вработени, па двете со истата работа до пензија, па секое од нив со по две внучиња... Сосема неприродна работа, каде е тука борбата за опстанок? Па нели во борбата за опстанок лежи еволуцијата?
И капитализмот, како и комунизмот, ќе пропадне од истите причини. Се улежавме, се раскомотивме, се заборавивме. Станавме малите дебели луѓе пред компјутерите. Јади, гледај ТВ, седи пред компјутер... Еволуцијата едноставно ја нема. Ако не се промени ликот на светот каков што го знаеме, ќе изумре човечкиот род. Тоа е единствената предвидлива работа, и во тоа нема сомневање.
Она што ни останува е да ги прифатиме работите и да се подготвиме (себе си и нашите деца) за неизвесноста која ја носи новиот светски поредок. Светот каков што го знаевме вчера умира, а каков ќе биде новиот свет... ќе зависи од тоа колку сме силни и способни да преживееме.