Старите римјани не џабе ја смислиле прекрасната поговорка Homo homini lupus est. Во тоа фамозно време на интриги, инцести, завери, братоубиства, таткоубиства, труења, измами и подметнувања од секој вид, а особено најомилениот им спорт - забодување нож во грб, човек човеку апсолутно бил волк, па дури и ти, сине Бруте :). Е да, ама стариот Рим си негувал и убави, возвишени работи во тие најмрачни, најналудничави времиња... философијата, реториката, поезијата, драмата, архитектурата и уметноста биле на највисоко можно ниво.
Ова што се случува кај нас откако јако „не пукна“ кризата, немањето пари, секој секому должи и никој никому не плаќа, нефункционални кредити, блокирани сметки, фирми кои се затвораат итн итн, некако ме потсети на таа прекрасна поговорка. Деновиве, чинам, и брат брату лупус ест. Никому не може да се верува, особено затоа што македончињата-хохштаплери се накотија ко глувци. Ај што маваат ножеви во грб без окцето да им трепне и рачето да им затрепери, среќа до труења и инцести уште не дошло (или барем не сме чуле ништо такво, освен сестричките што се истепаа во групен секс, што можда и може да се квалификува ко инцест). Од друга страна, културата, уметноста, архитектурата, убавината и возвишеното се друго име за кичот, поезијата егзистира некаде во некој чуден андерграунд, драмата едвај опстојува, а философијата е укината како суфицитарна. Прекрасно. Подобро да ни беа тука Нерон и Калигула!
Нејсе, целата ситуација на криза, неплаќање, лага и измама ме погоди и мене лично (да, во позадината на ова писание лежи и лична фрустрација, за која авторката е сосема свесна и не се труди да ја негира, но се труди да ја објективизира и маргинализира). На пример, кога ми се случи „да го кркам“ од некој кому му верував, па немав нели и ништо црно на бело за да докажам на суд што ми се должи (оти си мислев, еее, го знам одамна, градско дете е, наше, нема да ме заглави ко тие претходно - пошто имало и претходно, не да не, ама не ми биле „другарчиња“), првото што ми падна на памет е уште една изрека, оваа од „наше“ време: „Гомнарот со гомнарски цевки“. Ќутече, и нема друго.
Потоа ми текна дека сепак има и „културен“ начин како да се справиш со македончето-хохштaплерче и како суптилно да му вратиш. А како второ, повеќе нема да веруваш никому. Да, брат брату лупус ест. Ќе си бараш сè црно на бело. И од брата си, и од сестра си, и од сите. Бидејќи, поразителниот момент не е дека некој ме прелажал за пари и сега не сака да ми плати за сработеното, а сработеното е, како да кажам - све. Од бел лист, поточно од tabula rasa, хохштаплерчето си доби цела зграда. Но тоа не е најпоразителното - неплаќањето, алчноста, измамата, долните и задни намери, ножот во грб и сите пропратни гомнарии. Најмногу ме погоди (читај: исфрустрира) мојата сопствена наивност.
- Е глупчо, немаш договор? Еее, а бе дете, па денес никому не се верува бе, ни на брат. - ми кажаа неколку луѓе.
И така, си решив дека отсега ќе дувам не само на млеко, туку и на матеница. И ако некој проба да ми се насмее што дувам на матеница, ќе му објаснам дека треба и тој да почне, уште веднаш. Што е сигурно - сигурно е, „ние“ (колку и да нè има јагниња во државава) ќе си се пазиме од браќата волци, од македончињата-хохштаплерчиња, а тие, тие нека му ја мислат. Може нема да им дојдеме со гомнарски цевки (оти тоа и не е наш стил, ние сме фини деца), туку повеќе верувам дека карма си е карма, па се врти и се враќа таму кај што треба (what comes around goes around, нели?).
И за крај, ве молам игнорирајте ја личната фрустрација, бидејќи се обидов да бидам максимално објективна во однос на нашата општа ситуација. Мислам дека на секој од вас му се случило во последниве две години да не може (аман!!!) да си ги извлече чесно заработените пари од некој си кретен што се крие, не дига телефон, и евентуално воопшто не плаќа. И советот мудар уште еднаш: ако сте се изгореле од млеко, дувајте и на матеница, за мирно да спиете ноќе.
(Напишано на 19.12.2011, во 04:10)
П.С. Per aspera ad astra, или низ трње до ѕвездите (или секое искуство злато вреди) ;) :)
Забелешка: македончето-хохштаплерче е намерно напишано со мала буква.
), туку затоа што немам страв од новиот светски поредок. Немам страв од умирање на влади, држави, естаблишменти... Ниту пак од изумирање на цивилизацијата и враќањето кон природата. Напротив. Можеби најголема желба ми е да ги видам „големците“, навикнати да печалат на туѓите маки и да таложат парички во недостапни швајцарски банки – голи и боси на прагот на новото ледено доба. Прекрасна глетка 