Фан сум на „Стар трек“. Мојот најомилен лик од оваа серија (покрај вечниот Пикар) е вулканката Т’Пол. Сите оние кои ја гледале оваа серија ја знаат Т’Пол (а и 7 од 9), но причината поради која Т’Пол ми е омилен лик не е затоа што е тотално секси, ниту, пак, затоа што е „кул“, а богами ни затоа што имам фрустрации што толку совршениот Спок не е женско. Ја сакам затоа што нејзиниот лик во серијата имаше можеби најтешка задача: да се спротивстави на вулканското „нечувствување ништо“ и немање никакви емоции (рациото секогаш мора да ги победи и сузбие чувствата). Покрај тоа, мораше да го пронајде изворното учење на вулканскиот месија и фолозоф Сурак и да се врати на „вистинската“ вулканска религија запишана во „Кир Шара“, Сураковата света книга. Ова изворно учење, сосема спротивно на практикуваното, вели дека емоциите не треба да се „убијат“ туку само да се контролираат. Дури, една од основните техники практикувани од Сурак е т.н. „спојување на умови“ (mind-meld), начин на кој телепатски се споделуваат искуствата, сеќавањата, емоциите...
Некој би рекол дека е најтешко да се убијат емоциите. Дека да се чувствува е многу полесно, бидејќи е природно. Но во случајов, тешката и неверојатно храбра задача на Т’Пол не е во чувствувањето односно нечувствувањето, туку во моментот на одење против колективот, против законите на вулканската власт и против поголемиот дел од сопствениот народ. Па и против самиот себеси, против сѐ она во коешто до тогаш си верувал. Сепак, моќта на колективот е огромна, а спротивставувањето е херојска, понекогаш и невозможна работа (овде е и сличноста на Т’Пол со нејзината исто толку секси пријателка, 7 од 9, избегана од многу пострашниот колектив на Боргите).
Да си одметник, односно да бидеш различен, макар само и во размислувањата, во наше време (во 80-тите и 90-тите) значеше повеќе работи: да се облекуваш како што ти сакаш (читај: да не си „дотеран“), да слушаш рок или панк (па после тоа и „техно“), да читаш книги „за индивидуалци“ (како „клинци“ ги читавме Хесе и Вајлд, па Ниче, па Дерида... некако така беше прогресијата), да слушаш „некомерцијална“ и „добра“ музика, да уживаш во секој даден момент - со други зборови да уживаш во животот на твој начин.
Во денешно време, одметништвото едноставно не е опција. Денес мораш, за да имаш друштво во школо, да гледаш глупости на ТВ. Турски, индиски и домашни кичерајки. За да бидеш, нели, во тек. Мораш да „висиш“ на Фејсбук. Од истите причини. Те учат (во учебници и тоа) дека треба да сакаш да бидеш министер, судија или пратеник. И тоа за домашно: „Јас министер“. А ако, не дај боже, напишеш нешто лошо, особено во медиум, ќе те исплукаат како предавник на сопствениот народ. Или пак, уште полошо, во целава криза - нема да ти дадат пари. Никој не поднесува критика, а особено кога е насочена контра кичот и грдотијата. Контра уривањето на сите естетски и морални норми. Непријател си ако ја плукаш индиската Шехерезад (како и да и’ е името), ако не сакаш озборувања и естрада, ако сакаш да ги натераш децата да го читаат Хесе. Или макар Џејмс Метју Бари. Вулканците, сепак, се ок.
Уште поодметнички (и секако најнепријателски) беше моментот кога синчето на мојот љубен требаше да напише домашна работа со наслов, како инаку ако не: Мојата татковина. Па требаше да ги праша и оние околу него што мислат за татковината. Јас и драгиот, секако, ја имавме истата идеја: дека сме сите граѓани на светот и дека домот е онаму кај што си. А секако, како што би рекол еден од најдобрите писатели на фантазии на денешницата, господинот Тад Вилијамс, домот, пријателите и сѐ што ти е драго секогаш се „сместени“ во твојата глава и таму ќе живеат засекогаш, ако не си ти таму, или ако нив ги нема повеќе тука. Но оваа ерес контра колективот е крајно злосторство, дури и во напредното, неемотивно и софистицирано вулканско општество.
Кога договоривме дека темата на овој број на „LIFE“ ќе биде хедонизмот, некој ми рече: „Аман бе, во оваа криза, вие хедонизам“. Ерес. Арно ама, решивме да си го тераме нашето, оти веќе заклучивме претходно дека сме индивидуалци. И одлучивме, покрај сето тоа што ќе „смрдиме“ на хедонизам во овој број на „LIFE“ и ќе го кажуваме многу гласно она што го сакаме (дека го сакаме животот и дека споделуваме емоции, среќа и задоволство секогаш и секаде), дека ќе го кажеме исто толку гласно и она што не го сакаме. Бидејќи, ако ја следиме филозофијата на хедонизмот, неубавите, невкусните, грдите, глупавите и лошите работи не смеат да бидат присутни. Луѓето, настаните и работите со кои ние се „сретнуваме“ и со кои правиме mind-meld се оние кои тоа го заслужиле, кои, исто како нас, се бореле против оние Вулканци што го заборавиле изворното учење на Сурак: да се истражува, да се знае, да се чувствува, да не се предава!
No comments:
Post a Comment